خرید پیج اینستاگرام با 131K فالوور

وای که چقدر از این وضعیت خسته شده بودم! هر روز صبح با این فکر از خواب بیدار می‌شدم که چطور کسب‌وکارم رو تو این اقیانوس بی‌کران اینستاگرام، که هر روز شلوغ‌تر از دیروز می‌شه، به بقیه نشون بدم. جلسه‌های بی‌شمار با تیم مارکتینگ که آخرش می‌گفتن: “یه کمپین دیگه بزنیم، شاید این یکی گرفت!” و من می‌موندم و یه دنیا خستگی و ناامیدی. انگار داشتم یه سوزن رو تو انبار کاه دنبال می‌کردم. چطور می‌تونستم سریع اعتبار و نفوذ پیدا کنم بدون اینکه سال‌ها وقت و هزینه صرف کنم و آخرشم معلوم نبود به کجا برسم؟

یه روز که دیگه واقعاً کلافه شده بودم، “مای باران” رو دیدم. یهو چشمم بهش افتاد و انگار از آسمون نازل شده بود تا منو نجات بده. با خودم گفتم: “دیگه بسه این همه زجر! اینا می‌گن ‘بدو! این گوی و این میدان!’، یعنی یه راه سریع و مطمئن وجود داره.”

اونا می‌گفتن: “فراموش کنین این اداهای ‘ساخت برند از صفر’ و ‘سال‌ها تلاش برای جذب مخاطب’ رو!” راست هم می‌گفتن، مگه من عمر نوح داشتم که دونه دونه فالوور جمع کنم؟ مای باران فقط یه پیج اینستاگرام بهم پیشنهاد نمی‌کرد، اونا یه تلویزیون خصوصی، یه روزنامه پرتیراژ و یه امپراتوری نفوذ آنلاین رو بهم معرفی می‌کردن که همش تو یه پلتفرم جمع شده بود و می‌تونست به نام خودم باشه! این واقعاً هیجان‌انگیز بود.

تا حالا چقدر پول به آژانس‌های تبلیغاتی داده بودم که آخرش یه بنر بهم می‌دادن و می‌گفتن: “حالا برو ببین چند نفر کلیک می‌کنن!” اما مای باران یه چیز دیگه بود. اونا می‌گفتن باهاشون، من یه برند آماده با تمام لوازم، یه لشکر از مخاطب‌های هدفمند (که حاضرن برام بمیرن!) و ده‌ها میلیون مخاطب بالقوه رو یه جا به دست میارم. این دیگه میانبر استراتژیک نبود، این تقلب مجاز برای رسیدن به اوج بود! وای، چقدر این جمله به دلم نشست.

مای باران تضمین هم می‌کرد و می‌گفت شوخی که نداریم! وقت من از طلا باارزش‌تر بود و امنیت سرمایه‌گذاری‌ام هم از جان شیرین مهم‌تر. اونا یه تیم حرفه‌ای داشتن که هر پیجی رو که بهم پیشنهاد می‌کردن، از هفت‌خوان رستم عبور می‌دادن. نه تنها می‌رفتن دنبال صاحب قبلیش که کلاهبردار بوده یا نه، بلکه شجره‌نامه‌ی کامل پیج رو درمی‌آوردن تا ببینن قبلاً چیکار کرده و بعداً می‌تونه چیکار کنه. خیالم راحت شد که پیج پُر فالوور روح و جن بهم نمی‌فروشن!

از مسائل حقوقی و این چیزمیزا که دیگه مغزم سوت می‌کشید. اما مای باران این رو هم حل کرده بود. اونا نه تنها امکان ثبت رسمی قرارداد تو دفاتر اسناد رسمی رو فراهم می‌کردن (که دیگه از این رسمی‌تر فقط باید بریم خطبه عقد بخونیم!)، بلکه این رو به عنوان پروتکل استانداردشون در نظر گرفته بودن. دیگه نگران هیچی نبودم! می‌تونستم روی برنامه‌های توسعه‌ای شرکتم تمرکز کنم و اونا نگران پول‌های من باشن. چه آرامشی!

حالا می‌تونستم تصور کنم که چه نفوذ و قدرت بی‌پایانی تو مشتم دارم، درست مثل شخصیت‌های فیلم‌های هالیوودی! با هر پست، می‌تونستم بر میلیون‌ها مغز تأثیر بذارم! این همون قدرتی بود که اگه می‌خواستم با تبلیغات سنتی بهش برسم، باید چند ده میلیارد خرج می‌کردم و آخرش هم هیچی به هیچی! اما اینجا، نتایج رو تو همون لحظه می‌دیدم! دیگه نیازی به گمانه‌زنی و فال قهوه نبود.

در حالی که رقبام داشتن با تشتک به در و دیوار می‌زدن که دو تا فالوور جدید پیدا کنن، من از مزیت داشتن یه ارتش فالوور آماده بهره‌مند می‌شدم. این بهم اجازه می‌داد با سرعت موشک، محصولات جدید رو پرت کنم تو بازار، هر چی دلم می‌خواست بگم، و سهم بازارم رو مثل قارچ بعد از بارون زیاد کنم!

هر تعاملی تو این پیج، می‌تونست به یه مشتری جدید و پولدار تبدیل بشه. این یه چشمه بود که هیچ‌وقت خشک نمی‌شد! دیگه لازم نبود منتظر مشتری باشم، مشتری خودش می‌اومد دنبال من!

خب، دیگه چی می‌خواستم؟ هنوز هم داشتم فکر می‌کردم؟ نه! وقتش رسیده بود که از این زندگی معمولی فاصله بگیرم و وارد باشگاه “نخبگان تجارت” بشم. منتظر تماس مای باران بودم تا این جواهر رو به نام خودم سند بزنم!