زنگ خطر در خانه

خورشید کم‌رمق بعدازظهری، پهنه‌هایی از نور را روی فرش کرم‌رنگ اتاق پذیرایی انداخته بود. صدای خنده‌ی مستانه‌ی سه زن، از تلویزیون هم پیشی گرفته و فضا را پر کرده بود. بی‌بی‌جان، با عینکی که روی نوک بینی‌اش جا خوش کرده بود، محو تماشای سریال ترکی مورد علاقه‌اش بود. دو دخترش، مریم و زهرا هم دورش حلقه زده بودند و هر از گاهی، با دیالوگ‌های سریال، ریسه می‌رفتند.

در همین حین، حاج‌علی، پدر خانواده، با سرفه ای خشک، از جایش بلند شد. “من برم یه دوش بگیرم، دیگه دیر میشه.” بی‌بی‌جان، بدون اینکه چشم از تلویزیون بردارد، جواب داد: “برو بابا، برو. یه ساعته داری میگی برم، برم…”

حاج‌علی، لبخندی زد و به سمت حمام رفت. زیر لب گفت: “زن‌ها دیگه همینن… پیر و جوون نداره.”

بخار گرم، فضای حمام را پر کرده بود. حاج‌علی، زیر دوش ایستاد و چشمانش را بست. آب گرم، خستگی یک هفته کار را از تنش می‌زدود. ناگهان، سرش گیج رفت. دنیا دور سرش چرخید و قبل از اینکه بتواند تعادلش را حفظ کند، با سر به زمین خورد.

صدای برخورد سرش با کاشی‌های سرد حمام، در میان هیاهوی سریال گم شد. حاج‌علی، روی زمین افتاده بود. چشمانش باز بود و همه چیز را می‌دید. سعی کرد بلند شود، اما بدنش انگار بی‌حس شده بود. می‌خواست فریاد بزند، کمک بخواهد، اما صدایش در نمی‌آمد.

“بی‌بی‌جان! مریم! زهرا!” این‌ها کلماتی بودند که در ذهنش فریاد می‌زد، اما هیچ صدایی از دهانش خارج نمی‌شد.

حاج‌علی، با تمام توانش، سعی کرد انگشتانش را تکان دهد. شاید بتواند با ضربه زدن به دیوار، توجه کسی را جلب کند. با هر زحمتی بود، انگشت اشاره‌اش را کمی حرکت داد. ضربه‌های آرامی به دیوار زد. تق… تق… تق… صدایی که به زحمت شنیده می‌شد.

امیدش کم‌رنگ شده بود. صدای خنده‌های بی‌بی‌جان و دخترها، مثل خنجری به قلبش فرو می‌رفت. آن‌ها غرق در دنیای سریالشان بودند و او، اینجا، در حمام، با مرگ دست و پنجه نرم می‌کرد.